Transhumanistička agenda se na prvi pogled, zasniva na duboko ukorenjenoj težnji čovečanstva za obnovom njegove prvobitne suštine, savršene forme o kojoj govore mnoge drevne ezoterične škole i mitovi antike. Prema univerzalnom mitu, u jednom trenutku, čovek je ’’pao’’ u materiju, odnosno pojavnu telesnost kojoj i danas robuje; čin koji je označio za neke početak tragedije Antroposa, a za druge šansu za iskupljenjem i herojskom stazom oplemenjivanja duše. Bio to Adamov pad, platonski mit o prvobitnom androginu ili Budin diskurs sa dva bramina o prvobitnom svetlosnom čoveku, ova vertikalna tranzicija na dole nudi ne samo objašnjenje za našu trenutnu ograničenost i nesavršenost, već i potencijal za povratkom na prestolje koje nam po pravu pripada, ulivajući nadu u potencijalnu besmrtnost našeg bića koje spava u svima nama. Taj unutarnji potencijal je podsvesni pokretač procesa metamorfoze i urođene želje čoveka za potragom, istraživanjem i samospoznajom. Bez tog potencijala za dostizanjem novih egzistencijalnih visina, čovekov život bi bio osuđen od samog početka na besmisleno lutanje i sveopšti nihilizam. Zbog toga, nisu mitovi i legende, želja za znanjem i samospoznajom nekakva narcisoidna samoobmana već urođeni instinkt čiji su koreni u nezamislivo dalekoj prošlosti, u nebularnoj protoistoriji Bića, i koji vode u nezamislivo daleku budućnost. Tehnologija, sa kojom je koncept Transhumanizma danas neizbežno povezan, samo je još jedan izraz tog prvobitnog nagona ka stvaranju Novog Čoveka i dostizanja besmrtnosti. Poput hermetičke alhemije, ona teži unutarnjoj transmutaciji čoveka ali u svom delovanju, oslanjajući se na sve ono neljudsko i insistirajući na sintetičkoj simbiozi prirode i neprirode, stvara još jednu zamku maskiranu iza slike progresivizma. Kao što je poznato, čovek često u svojim egzistencijalnim lutanjima skrene sa staze koja mu je predodređena i Transhumanizam pripada dugom nizu devijantnih ideologija koje pod izgovorom oslobađanja, zapravo dovode do ograničavanja ljudske prirode.
Materijalizam je iluzija u kojoj čovek lako pronalazi utočište, budući da tako lako privlači pažnju naših telesnih čula. Transhumanizam, za razliku od istinske gnoze, uvlači čoveka dublje u taj svet materije, iluzije ili matriksa, umesto da vodi ka oslobođenju od istog. Tehnologija kojom se taj materijalni svet manipuliše, stoga postaje moćno oruđe u apsolutnoj kontroli čoveka zarobljenog u taj matriks. Ne zaboravimo da iako se tvrdi da je savremeni čovek rob materijalizma, dokle god on stoji između neba i zemlje, kao svojevrstan posrednik između telursko-uranskog polariteta, on i dalje poseduje potencijal za oslobođenje i apoteozu. Onog trenutka kada postane neraskidivi deo matriksa, on gubi svoju ljudskost i sav duhovni potencijal i doživljava konačan pad. U ovome mora ležati prava agenda modernog transhumanizma, bilo to stvaranje armije ispraznih klonova ili prebacivanje kompletne svesti u virtuelnu realnost i konzerviranje mozga u tegli, radi se o begu od svakodnevnice u virtuelni, samostvoreni nanosvet.
Johan Adam Vajshaupt (1748-1840), jezuita i osnivač Bavarskih Iluminata
Ideološke početke i oblike modernog transhumanizma možemo pronaći u radu određenih tajnih društava i pisaca, posebno onih grupisanih oko Prosvetiteljstva i Francuske revolucije pa na dalje, kroz njihovo nastojanje ka reformaciji čitavih društava određenim, uglavnom tajnim, metodama tkz. društvenog inženjeringa. Adam Vajshaupt, osnivač Bavarskih Iluminata, tajnog prosvetiteljskog reda 1776. godine (1. Maja što je zanimljivo), imao je za cilj ’’prosvećenje’’ naroda. Pod prosvećenjem, u duhu vremena, smatrao je razbijanje verskih praznoverica i predrasuda, ukidanje teokratije, fokus na čistu racionalnost, nauku, ateizam, sveopštu ravnopravnost i usavršavanje čoveka. Zapravo, Adam je prvobitno planirao da koristi naziv ’’Usavršeni’’ ili ’’Poboljšani’’ za svoj red, što samo govori u prilog o transuhaminističkoj tendenciji ka stvaranju novog, savršenog čoveka. Iluminati su infiltracijom masonskih loža i špijunažom tj. radom u najvećoj tajnosti, smatrali da je prosvećenje naroda moguće jedino mirnim putem i neprimetnim društvenim inženjeringom a ne krvavom revolucijom. Nije potpuno jasno šta se desilo sa njima i Iluminati su danas često spominjani od strane teoretičara zavera kao tajna organizacija koja i dalje postoji i radi. Ono što je zanimljivo u vezi Bavarskih Iluminata je to što je njihov red bio pod strogom hijerarhijom, što je u potpunoj suprotnosti sa vrednostima o kojima su se navodno borili.
Klice i ideje transhumanizma i vizije novog čoveka pronalazimo dalje kod Meri Šeli i njenog najpoznatijeg dela – Frankenštajn. Ovo zombi-čudovište nazvano i ’’moderni Prometej’’, je težište sukoba moralnih dilema koje su aktuelne i danas, u eri kloniranja i genetičkog inženjeringa. Njen muž, pesnik i jedan od najpoznatijih predstavnika engleskog romantizma, Persi Šeli, bio je poznati pobornik prosvetiteljstva i ateizma, sledeći ideološku stazu koju je započeo Adam Vajshaupt. Oskar Vajld je, takođe, u romanu ’’Slika Dorijana Greja’’ izrazio viziju novog čoveka i besmrtnosti, viziju protkanu dekadentnim hedonizmom i liberalnošću koja je šokirala viktorijanski svet. Fabijansko Društvo, osnovano 1841. i danas aktivno, red koji teži promovisanju socijalizma postepenim reformama društva, za svoj cilj ima njegovu potpunu reformaciju čime spada ne samo u još jednu organizaciju koja koristi društveni inženjering za ’’opšte dobro’’ već, ako se bolje pogleda, nema gotovo nikakve razlike od Bavarskih Iluminata. Edvard Karpenter, jedan od ključnih ljudi u stvaranju Fabijanskog Društva, bio je među prvim LGBT aktivistima na Zapadu, otvoreni homoseksualac i borac za ljudska prava izrazito levičarkse prirode. Odigrao je takođe ključnu ulogu u stvaranju Laburističke partije koja je danas jedna od dve ključne partije Velike Britanije. Laburisti su nastali 1900. kao produžetak esktremno levičarske Liberalne stranke. Zbog toga se Edvard Karpenter smatra ’’gej kumom Britanske levice’’. Bio je u vezi sa američkim pesnikom i pedofilom Voltom Vitmanom koji je u svojim pesmama otvoreno veličao individualizam, bratstvo, homoseksualizam i demokratiju. Tokom života korespondirao je sa brojnim ’’intelektualcima’’ poput Izadore Dankan koja se danas smatra osnivačem tkz. ’’modernog plesa’’, lezbejkom proteranom iz Amerike zbog otvorene privrženosti sovjetskom savezu i komunizmu, kao i jednoj od ključnih figura u osnivanju novog talasa radikalnog feminizma koji je kasnije odigrao veliku ulogu u razbijanju porodičnih vrednosti tokom 20. veka. Potom, dopisivao se sa Ani Besant, feministkinjom, socijalistom i visokim članom Teozofskog Društva. Bila je govornik kako za Fabijansko Društvo tako i Socijalno-Demokratsku Federaciju (osnovanu 1881. a Eleonora Marks, ćerka Karla Marksa je bila među osnivačima). Na kraju, spomenimo da je i Karpenter imao sopstvenu interpretaciju misticizma, tkz. socijalnog misticizma, najverovatnije pod uticajem teozofskih tumačenja Hindu religije, budući da je poznavao već spomenutu Ani Besant. Teozofija je, ukratko, u najmanju ruku sumnjivim tumačenjem starih religija a pre svega indijskih škola misticizma, stvorila sinkretizam na koji se kasnije sredinom i drugom polovinom 20. veka razvio tkz Nju Ejdž (New Age) pokret, zastupljen na početku najviše među američkim hipi pokretima 60-ih i 70-ih, a danas u celom svetu, propagirajući čitavu plejadu ideologija zasnovanih na ispraznoj ideologiji instant prosvetljenja. Ovaj socijalni misticizam Edvarda Karpentera se smatra paralelnim sa idejama nekoliko uticajnih sociologa i psihologa s početka 20. veka, pre svega Sigmunda Frojda. Kada pričamo o društvenom inženjeringu, nemoguće je spomenuti Frojda i njegovu školu psihoanalize koja je ostavila neizbrisiv trag u razvoju psihologije, a koja se u suštini temeljila na ideji da društvo raznim pritiscima izaziva neurozu kod individue. Štetnost koju su Frojd i njegova škola prouzrokovali na polju izučavanja i analize ljudskog uma, polazeći od toga da je libido uzrok svih frustracija i neuroza, dakle stavljajući akcenat na urođenu seksualnost individue, prepoznata je još od strane Karla Junga koji je nakon kratkotrajne saradnje odlučio da ga zauvek napusti.
Sve prethodno navedene ličnosti i organizacije i njihova ideološka povezanost su lako prepoznate prateći nit progresivnog humanizma, nit koju smo u ovom slučaju, ispitivajući početke transhumanizma ukorenjene u racionalizaciji ljudskog uma i sijentizma, dobacili samo do Adama Vajshaupta i njegovih Bavarskih Iluminata. To je period Francuske revoucije. Iluminati su osnovani samo desetak godina pre ovog krvavog sukoba koji je izmenio lice Evrope i njenu budućnost, u korist svih ovih vrednosti koje je Adam zastupao. Pandorina kutija je otvorena, nit perenijalne tradicije presečena i vidimo kako se tokom čitavog 19. veka rađaju jedan za drugim pokreti i ideje, poput hidrinih glava rastući iz čudovišnog prosvetiteljstva. Da li Transhumanizam teži monstruoznosti i veštačkom životu zombija – Frankenštajna ili dekadentnosti Dorijana Greja? Da li on teži stvaranju standardizovanog bezobličnog društva putem pažljivo isplaniranog društvenog inženjeringa, u kojem vrednosti duha nestaju ispod gomile svih mogućih devijantnosti, gradeći globalni zatvor ljudi zarobljenih u iluzornoj sigurnosti svojih domova, prikačenih na virrtuelni cyber svet gde mašta i kreativnost – ljudskost uopšte, prestaju, a nastaje svet iluzija i algoritama, veštačkih emocija, izvrnutih vrednosti i nebivstvovanja?
Prometej, pali titan i opšteprihvaćeni simbol Transhumanizma, nakon krađe vatre Olimpa i želje da tu vatru podari ljudima biva kažnjen za svoj zločin. Kazna leži ne u samoj krađi već u unošenju nemira u strogo hijerarhijski red Kosmosa i u nameri da započne eru lažnog egalitarizma gde vatra Bogova dolazi u svačiji posed, pre svega u posed onih koji je nisu vredni. U ovome leži njegov najveći zločin, za koji je osuđen okivanjem na planinama Urala, gde će mu orao – simbol solarno-uranskog reda Kosmosa, svakodnevno jesti jetru. Ne čudi onda što je Prometej bio drugi naziv za Frankenštajna i što se smatra prijateljem i zaštitnikom savremenog čoveka. U eri instant duhovnosti, egalitarizma, progresa i sijentizma, njegovo obožavanje je nadasve logično. Ali u grčkom mitu, Prometeja oslobađa Herakle, polučovek-polubog, onaj koji stoji na sredini, između smrtnosti i besmrtnosti. On je svoju vatru Olimpa zaslužio herojskim naporom.
Нема коментара:
Постави коментар